«مجسمه‌سازی هنر حفره‌ها وتوده‌هاست.» (اوگوست رودن) از کتیبه‌های معبد پارتنون و مجسمه‌های مائویی جزایر ایستر تا جنگجویان سفالی چین باستان و ونوس ویلندورفِ ماقبل تاریخ، مجسمه‌سازی همان‌قدر متنوع است که قدمت دارد. مجسمه‌سازی به‌طور سنتی و تاریخی حاصل کار بر روی مواد و متریال طبیعی مثل سنگ، گِل و فلز است و شامل آثار ایستاده یا «چند وجه‌ی» (همه‌ی سطوح و جوانب اثر در معرض دید است) و حکاکی و نقش‌برجسته است، که اغلب به عنوان عنصر معماری به‌کار گرفته می‌شوند. مجسمه‌سازی مدیومی است که به معنای واقعی بیش از هر مدیوم دیگری وارد فضای بیننده می‌شود و با او فصل مشترک می‌یابد و درعین‌حال منشأ ظهور برخی از آثار نمادین تاریخ هنر بوده است، از جمله می‌توان به «ونوس میلو» (۱۰۰-۱۳۰ قبل از میلاد) به عنوان اثری از مجسمه‌سازی کلاسیک یونانی، «داوود» (۱۵۰۴ میلادی) اثر میکل‌آنژ از دوره‌ی رنسانس، «متفکر» (۱۹۰۲) از رودن و «بوسه» (۱۹۰۸) از کونستانتین برانکوزی اشاره کرد. در قرن بیستم شاهد اوج گرفتن مجسمه‌سازی سنتی بودیم، که عملاً هر نوع متریالی مورد استفاده قرار می‌گرفت ــ مثل قطعات ماشین جان چمبرلین و حاضر آماده‌های مارسل دوشان ــ و در عین حال جنبش‌های متنوع و گوناگونی مثل مجسمه‌سازی حرکتی، صوتی، هنر زیست‌محیطی و مجسمه‌سازی مینیمال نیز در این دوره‌ی زمانی امکان ظهور و بُروز یافتند.