ویکتوریا ایوانووا در این مقاله، گران­پیه را به‌عنوان استعاره­ای برای تشریح وضعیتِ ارزش­های هنر در دوره­ی معاصر به کار می­گیرد و مخاطب را به تجسم حالتی دعوت می­کند که در ظاهر سیال، قابل انعطاف، نرم و زیباست، اما زانوهای رقصنده متحملِ فشار سخت و زیادی است که ممکن است به مرور زمان آسیب­های جدی­ای به او وارد کند. گران­پیه حالتی­ است که به‌طور سمبلیک اشاره به کرنش و تسلیم دارد و بسیار دور از آن چیزی است که زمانی هنر انتقادی در تلاش بود تا «ارزش هنر» بنامدش.